zaterdag, september 10, 2005
Shooting under fire op Nat. Geographic Channel
Een verwoestende zelfmoordaanslag in Israël. Een jonge vrouw blaast zichzelf op als ze gecontroleerd wordt door een Israëlische agent. Beiden komen om. Fotograaf Reinhard Krause is er snel bij. Nog vóór de verminkte lichamen zijn opgeruimd, schiet hij tientallen foto's, waaronder beelden die je maag doen omdraaien. In de documentaire Shooting under fire, volgende week te zien bij National Geographic Channel, draait het om de keuzen die Krause maakt. Wat laat je zien en wat niet? Welke foto's zijn geschikt om de hele wereld over te gaan?
Krause (1959) werkte van 2000 tot aan de dood van Arafat in 2004 in Israël als chef van de fotoredactie van persbureau Reuters. Hij klinkt koel als hij zegt: "Als je een verhaal covert over de dood moet je erop voorbereid zijn dat je dode mensen ziet." Hij maakte bij bovengenoemde aanslag onder meer een foto van het hoofd van de zelfmoordenares. Door haar gesloten ogen en goudkleurige hoofddoek ontstaat een haast sereen beeld.
Echter, het is alleen een hoofd, zonder lichaam. De discussie met Krauses collega's spitst zich toe op de vraag of dit bloedstollende beeld het verhaal vertelt. Voegt het iets toe aan de gebeurtenis of is het alleen maar vreselijk? Krause: "Er zal altijd discussie zijn over wat je laat zien. Dat is goed. Ik vind dat je de gevolgen moeten laten zien. Je moet laten zien wat er is gebeurd." Soms kan dat alleen door middel van afschuwelijke foto's. "Als je zulke foto's niet toont, doe je de werkelijkheid geweld aan. Ik wil mensen niet shockeren. Ik wil ze de werkelijkheid laten zien."
Cécile van der Harten, chef fotoredactie van dagblad Trouw, ziet dagelijks honderden foto's voorbijkomen waarvan er vele niet geschikt zijn om af te drukken in de krant. "Bijvoorbeeld van een man met een afgerukt been waarbij je recht in de bloederige wond kijkt." In principe slaat Trouw dit soort foto's over. Van der Harten: "Ze voegen niets toe. Alleen als het journalistiek inhoudelijk niet anders kan, zullen we een gruwelijke foto plaatsen. Alléén als er gegronde redenen voor zijn, want we willen natuurlijk wel het nieuws tonen. We willen onszelf en de lezer niet in slaap sussen."
Het valt haar op dat de laatste jaren het aantal foto's met een waarschuwing 'Let op, heftig beeld' enorm is toegenomen. "Het lijkt wel of de schroom om gruwelijke foto's te maken kleiner is geworden." In het zwart-wit tijdperk was de keuze makkelijker, zegt Van der Harten. "Dan kon je zelfs een redelijk bloederige foto plaatsen. Maar je hoeft geen plein vol afgerukte ledematen te laten zien om uit te leggen wat er is gebeurd. Er zijn subtielere manieren. Gelukkig zijn er ook veel fotografen die daar voor openstaan."
Bron: NCRV Gids.
Shooting under fire, National Geographic Channel, maandagavond op de grens van 12 en 13 september om 0.00.
Krause (1959) werkte van 2000 tot aan de dood van Arafat in 2004 in Israël als chef van de fotoredactie van persbureau Reuters. Hij klinkt koel als hij zegt: "Als je een verhaal covert over de dood moet je erop voorbereid zijn dat je dode mensen ziet." Hij maakte bij bovengenoemde aanslag onder meer een foto van het hoofd van de zelfmoordenares. Door haar gesloten ogen en goudkleurige hoofddoek ontstaat een haast sereen beeld.
Echter, het is alleen een hoofd, zonder lichaam. De discussie met Krauses collega's spitst zich toe op de vraag of dit bloedstollende beeld het verhaal vertelt. Voegt het iets toe aan de gebeurtenis of is het alleen maar vreselijk? Krause: "Er zal altijd discussie zijn over wat je laat zien. Dat is goed. Ik vind dat je de gevolgen moeten laten zien. Je moet laten zien wat er is gebeurd." Soms kan dat alleen door middel van afschuwelijke foto's. "Als je zulke foto's niet toont, doe je de werkelijkheid geweld aan. Ik wil mensen niet shockeren. Ik wil ze de werkelijkheid laten zien."
Cécile van der Harten, chef fotoredactie van dagblad Trouw, ziet dagelijks honderden foto's voorbijkomen waarvan er vele niet geschikt zijn om af te drukken in de krant. "Bijvoorbeeld van een man met een afgerukt been waarbij je recht in de bloederige wond kijkt." In principe slaat Trouw dit soort foto's over. Van der Harten: "Ze voegen niets toe. Alleen als het journalistiek inhoudelijk niet anders kan, zullen we een gruwelijke foto plaatsen. Alléén als er gegronde redenen voor zijn, want we willen natuurlijk wel het nieuws tonen. We willen onszelf en de lezer niet in slaap sussen."
Het valt haar op dat de laatste jaren het aantal foto's met een waarschuwing 'Let op, heftig beeld' enorm is toegenomen. "Het lijkt wel of de schroom om gruwelijke foto's te maken kleiner is geworden." In het zwart-wit tijdperk was de keuze makkelijker, zegt Van der Harten. "Dan kon je zelfs een redelijk bloederige foto plaatsen. Maar je hoeft geen plein vol afgerukte ledematen te laten zien om uit te leggen wat er is gebeurd. Er zijn subtielere manieren. Gelukkig zijn er ook veel fotografen die daar voor openstaan."
Bron: NCRV Gids.
Shooting under fire, National Geographic Channel, maandagavond op de grens van 12 en 13 september om 0.00.
# posted by Jan-Edward : 16:52
|